การฆ่าตัวตายหมู่ของเหล่าผลิตภัณฑ์

หลายเดือนที่ผ่านมา ผมต้องเดินทางด้วยรถไฟฟ้า BTS ทุกวัน วันละ 2-3 รอบ รวมๆ แล้วเสียเวลาไปกับรถไฟฟ้าไปประมาณ 1 ชั่วโมงกว่าๆ ทุกวัน

สื่อบันเทิงเดียวบนรถไฟฟ้าที่มีให้ผมสนใจ คือ ทีวี ซึ่งเป็นรายการโฆษณาที่ทาง BTS เอามาฉายเป็นรายได้เสริม (อันนี้คิดว่าใช่นะ ไม่ได้ไปหาข้อมูล)

ซึ่งนับได้ว่าไอ้ทีวีอันเนี้ย เป็นสื่อที่ประชาสัมพันธ์ได้ติดหูติดตาเป็นอย่างยิ่ง เพราะคนที่จำเป็นต้องเดินทางทางนี้ ก็จะได้ยินเสียง / ได้ดูโฆษณาติดตาไปทุกวันๆ

แต่ก็เป็นปัญหากับโฆษณาที่ดีแต่ทุ่มเงิน แต่ไร้ซึ่งจินตนาการ / ความคิดสร้างสรรค์

อาทิเช่น โฆษณาสินค้าตัวหนึ่งเป็นรังนก เนื้อหากล่าวประมาณว่าการให้รังนกแม่เนี่ย เป็นอะไรที่แม่รู้สึกว่ามันยิ่งใหญ่มากๆ

แต่สำหรับคนดูที่รู้ชัดๆ ว่าไอ้โฆษณานี้มันเฟคสุดๆ เนี่ย นอกจากความรู้สึกหมั่นไส้ว่าไอ้รังนกนี่มันไม่ได้ดิบดีอะไรขนาดนั้นแล้ว ยังเกิดความคิดว่ายี่ห้อนี้มันตกต่ำลงไปเพราะแนวความคิดในการโฆษณาแบบนี้ (ทำยังกะรังนกเป็นจตุคาม)

หรือก่อนหน้านี้มี MV นักร้อง(ไม่)สาวคนหนึ่ง ร้องเพลงไทยปนอังกฤษ แต่ฟังไม่รู้เรื่อง สำหรับผมนอกจากจะติดหูในแง่ลบแล้ว ยังรำคาญอีก

หรือโฆษณาพวกครีมบำรุงผิว ที่ทำเป็นให้คนทดลองก่อนแต่งงานกับหลังแต่งงาน ดูปุ๊บก็รู้ปั๊บว่าจะมาแนวไหน หลอกชาวบ้านไปวันๆ ไอ้โฆษณาทำนองนี้มีมาตั้งแต่ผมอยู่ประถมแล้วล่ะครับ แล้วนางแบบที่เอามาโฆษณาเนี่ย ก็ยังมีข่าวแย่ๆ อีกต่างหาก (กระทู้แนะนำพันทิพห้องเฉลิมกรุงครั้งหนึ่ง ซึ่งมีคนมาบ่นถึงไฮโซทำตัวเกรียน)

ขี้เกียจยกตัวอย่างแล้วครับ


เอาเป็นว่า ในมุมมองของผมเนี่ย ถ้าผลิตภัณฑ์ไหนมั่นใจว่าโฆษณาตัวเองดีจริงๆ ค่อยเอาไปลงบน BTS เถอะครับ

ก่อนชื่อเสียงผลิตภัณฑ์จะเสียไปเพราะครีเอทีฟที่คุณจ้างมา




(เบื่อโฆษณาห่วยๆ ครับ)